گوشی پزشکی از جمله ابزار تشخیصی خیلی مهم برای دکترها و متخصصین در علم پزشکی است.
با استفاده از این وسیله کاربردی متخصصان می توانند بدون گذاشتن سر بر روی سینه بیمار به صداهای ضعیفی که در بدن بیمار وجود دارند، گوش بدهند و با استفاده از این صداها به بررسی عملکرد اعضای مهم بدن مانند قلب، ریه و… بپردازند.
در اکثر موارد با شنیدن همین صداهای ضعیف داخل بدن، می‌توان از بروز یک فاجعه جسمانی مانند بیماری‌های قلبی و عروقی جلوگیری کرد.
جالب است بدانید اولین شخصی که این گوشی را اختراع کرد دقیقا با همین هدف، یعنی گوش دادن به صدای داخل بدن، شروع به ساخت گوشی پزشکی کرد.
در ادامه این مطلب به بررسی دقیق تر این وسیله کاربردی در علم پزشکی پرداخته خواهد شد.
گوشی پزشکی
بهتر است بدانید که به گوشی پزشکی، استتوسکوپ که معادل انگلیسی آن نیز می باشد گفته می شود.
واژه استتوسکوپ ترکیب دو واژه استتو و اسکوپ که به ترتیب به معنای سینه و نشان دادن است، می باشد؛ و به صورت کلی معنای شنیدن و گوش دادن را دارد.
گوشی‌های پزشکی در انواع مختلفی تولید می شوند که پزشکان و متخصصان متناسب با سطح نیاز و تخصصشان از آن‌ها استفاده می کنند، و یکی از عوامل مهم در درستی تشخیص اولیه بیماری، انتخاب درست گوشی پزشکی می باشد.
بنابراین تصور اینکه کارکرد همه گوشی‌های پزشکی کاملا شبیه به یکدیگر است، یک تصور کاملا غلط است.
گوشی پزشکی در دو نوع تکسر یا دوسر تولید می شود، در حالت تکسر، تنها یکی از دو طرف گوشی قابلیت گرفتن صدای داخل بدن را دارد و معمولا برای کارهای تخصصی که از کیفیت بالاتری برخوردار است، استفاده می شود.
در مقابل گوشی پزشکی دوسر می تواند از هر دو گوشی و از دو طرف صدای داخل بدن را دریافت کند و این احتمال وجود دارد که ممکن است کیفیت گوشی‌های تکسر را نداشته باشد.
به طور کلی گوشی‌های پزشکی در سه گروه آکوستیک، عددی یا دیجیال و گوشی پزشکی مخصوص جنین که برای نوزادان طراحی شده است، قرار می گیرند.
اجزای تشکیل دهنده‌ی یک گوشی پزشکی عبارت‌اند از سرگوشی که شامل دیافراگم و بل، تیوب، گوشی که شامل گوشی و هدست می باشد، است.
یک گوشی پزشکی استاندارد از ویژگی‌هایی برخوردار است که به هنگام خرید باید به آن‌ها توجه ویژه داشت.
از جمله این ویژگیها جنس دو سری گوشی از سیلیکون و لاستیک باید باشد تا صداهای خارجی را به طور کامل مسدود کند.
طول لوله گوشی پزشکی هم باید در اندازه استاندارد باشد، طول این لوله ها بین اندازه‌های 55 تا 80 سانتی‌متر است، باید توجه داشت که طول لوله نباید کوتاه باشد، چرا که کوتاهی طول لوله باعث برهم زدن تعادل پزشک و کم شدن فاصله فرد بیمار با پزشک می شود و حتی می‌تواند در پرستاران باعث کمر درد نیز بشود.
تیوب یک گوشی پزشکی استاندارد به این گونه باید باشد که دیر مستهلک شود و باعث جذب کمتر آلودگی در هنگام معاینات بشود.
شاید یکی از ویژگی‌هایی که کمتر به آن توجه می شود این است که گوشی‌ها باید با گوش معاینهکننده فیت باشند تا هنگام استفاده از آن، شخص معاینه کننده از راحتی برخوردار باشد.